Ik laat mijn woorden los.

Gisteren had ik een bijzonder gesprek. Over geloven en nou ja, eigenlijk over het leven. En ik vind dat heerlijk, om daarover met anderen van gedachten te wisselen. Maar als ik heel eerlijk ben doe ik het niet zo vaak. Wel in mijn hoofd, daar kan ik urenlange conversaties met mezelf voeren. Of een enkele keer met mensen ver weg, online. Of af en toe met Floris. Maar verder vind ik het nogal een spannend gebeuren. Want het is kwetsbaar, fragiel. Een ander kan zich zomaar gekwetst voelen, meningsverschillen kunnen een muurtje opbouwen, een veilige plek kan veranderen in een plek van frustratie, of wat als die ander me afwijst om hoe ik dingen zie?

Maar gisteren was het er dus toch. Zo’n gesprek. En terwijl ik nabeschouw en nageniet, dwarrelden er woorden op papier. Ik kan er nog wel een poosje aan schaven, maar misschien is dit wat het is:

Er is zo veel
er is zo veel te zeggen
te schrijven te bedenken
te bespreken te bedanken

gedachten blijven komen
soms een voor een voorzichtig
soms als een lange rij
stromen uit mijn ziel

ik draag ze met me mee
slik ze in, berg ze op of laat ze
rondzingen in gedachten
dwalen door mijn hart

en dan is daar dat ene ogenblik
de ruimte, veilig, hier en nu
waarin het mag
waarin het kan

ik laat mijn woorden los
ik bevrijd ze, ze zweven
heen en weer van de ander
naar de een

zinnen met zorg gekozen
niet uit angst, verlegenheid
maar uit hoop, uit zorg, geluk
een gedeelde grond

een bodem die ons uitnodigt
te lopen, stil te staan
te dansen, te groeien,
te geven en te leven

als een kind te blijven leren
te genieten en te delen
te hopen, te geloven
en te dansen, dansen, dansen.

want wat de toekomst brengen moge
ons geleidt die ene hand
moedig sla ik dus de ogen
naar het onbekende land.