Als dingen op hun plek vallen.

ninamaakt happy acorn

Bijna vier jaar geleden volgde ik een cursus kunstjournalistiek. Ik had mijn opleiding kunstgeschiedenis net afgerond en had geen idee wat ik ermee wilde. Misschien iets met schrijven? Ik dacht, doe maar een cursus, wie weet.

Een van de opdrachten was het interviewen van een kunstenaar of kunstenares, dus dat deed ik. Ik sprak af met Margje, ze was maar een paar jaar ouder dan ik. In een koffietentje in Assen stelde ik haar allerlei vragen en in de weken daarna werkte ik het gesprek uit tot een artikel. Deel van de opdracht was dat je het interview uitwerkte alsof het voor je favoriete tijdschrift was. Er waren voorbeelden genoemd van kunstvakbladen waarvan ik nog nooit had gehoord. Mijn favoriete tijdschrift was Flow. Dus ik koos voor het format van hun openingsartikelen, een full-quote-interview aan de hand van de koppen Verleden, Heden en Toekomst.

Ik vond het een leuke opdracht. Ik werd blij van de gedachte aan Flow, kon me identificeren met de kunstenares en was tevreden met het eindresultaat. En toch. Terwijl ik ermee bezig was, betrapte ik mezelf op de gedachte, was ik haar maar. Waren de rollen maar omgekeerd. Waarom ben ik niet degene die geïnterviewd wordt over mooie dingen die ik maak?

Het werd een sleutelmoment. Waar ik die gedachte eerst zo gauw mogelijk wegwuifde, besefte ik uiteindelijk dat het datgene was waar ik al maanden naar op zoek was. Dat daar het antwoord lag op die ene vraag, wat wil ik?

Tijdens de laatste cursusmiddag bespraken we wat we geleerd hadden en ik vertelde met enige aarzeling dat ik had geleerd dat ik niet wilde schrijven. Of nou ja, wel wilde schrijven, maar niet zo. Dat ik wilde maken, creëren, dat ik aan die andere kant van het vak wilde staan. Niet per se kunst, maar wel creativiteit, in wat voor vorm dan ook. Misschien ook schrijven. Maar meer, sowieso meer. Meer dan alleen zwarte letters op een wit papier. Kleur, mooie materialen, vormgeving, alles.

En nu, gistermiddag.

Ik zit in ‘mijn’ koffietentje in Assen en Wendy komt binnen. Een studente journalistiek. We hebben mailcontact gehad, of ze me zou mogen interviewen voor een schoolopdracht. Ik twijfelde, want druk druk druk, maar toch. Ik dacht terug aan Margje die drie jaar geleden tijd voor me vrij maakte, en dacht, doe maar.

We kletsen wat, Wendy stelt zichzelf voor en vertelt wat voor interview ze in gedachten heeft. Een portretterend interview over mij en mijn werk als illustrator. Ze legt een Flow op tafel. Zo’n full-quote-artikel over verleden, heden en toekomst, dat moet het worden.

Ik knik en lach. De cirkel is rond.

BewarenBewaren

BewarenBewaren

12 reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Translate »